Με αφορμή το Varvara Project τη νεα δουλειά προς τιμήν της προσφιλούς γάτας τους, οι Μιχάλης και Παντελής Καλογεράκης, έκαναν μια απρόσμενη εμφάνιση την περασμένη Δευτέρα στο Bavul Kunst und Kultur Cafe του Βερολίνου, νοτίζοντας την ανοιξιάτικη βραδιά με την αισθαντικότητα της μουσικής και των λόγων τους.

Χωρίς περιστροφές άγγιξαν αμέσως το κοινό κατευθείαν στο κέντρο των παλμών του: με βέλη τους στίχους και τις μελωδίες που μιλούν για ένα κόσμο φτιαγμένο από υλικά  συλλεγμένα από όλους μας με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό-  γι αυτό αλλωστε τους νιώθουμε δικούς μας.

Τα χαμογελαστά αυτά παιδιά έρχονται να απενοχοποιήσουν το δάκρυ, φανερό ή συμβολικό, ως έκφραση, εκείνο που νιώθεται στο υψόμετρο και το βαρόμετρο της συναυλίας, που γίνεται μέρος του βιώματος του κοινού, σαν μηχανισμός στάγδην που μαλακώνει το χώμα για να πιάσει η σπορά. Την άλλη μέρα όλοι ξυπνάμε με ένα άνθος στο πεζούλι του παραθύρου μας ίσως επειδή επιλέξαμε να μείνουμε κοντά στο γιασεμί και τον νάρκισσο αγνοώντας τα αγριόχορτα.

Περιηγηθήκαμε στον κόσμο των Ρεμπώτικων – μιας ευφυούς σύμμιξης γραπτών του Ρεμπώ και ρεμπέτικης μουσικής – μέσω μιας εύθυμης και ενσυναίσθητης  αφήγησης με ρόλο διττό: να ευαισθητοποιήσει και να βάλει τους μη μυημένους στο κλίμα της εποχής (αν και το “κλίμα” του παλαβού και ενίοτε ζοφερού έρωτα δεν θέλει πολλές επεξηγήσεις καθώς είναι παντός καιρού).

Αφού μας προειδοποίησαν ευγενικά, μας εισήγαγαν στα τραγούδια με “κοινωνικοπολιτικό στιγμα” όπως, από το άλμπουμ Προσωπικό, το Αυτοί παιδί μου δεν, το αφοπλιστικό Λουκανικο Berry και Τα πατώματα που στο cd ερμηνεύουν με τη Μαρία Φαραντούρη.

Σε ανύποπτο χρόνο πήραμε μια γεύση από την επικείμενη συνεργασία τους με την πολυπράγμων Μάρθα Φριντζήλα – μια συγκινητική αφήγηση για την πρόσφατη  επίσκεψη της στην Παλαιστίνη, με τον γοερό ήχο ενος βιολιού – αντί οιμωγών – σχόλιο στην παράνοια που ζούμε επειδή κάποιοι αποφάσισαν πως θέλουν περισσότερα, περισσότερα,  περισσοτερα…

Το δίδυμο συνόδευσε ο Berlin-based βιολονίστας Vidilust που μάγεψε με τους αυτοσχεδιασμούς του και στα φωνητικά η Δήμητρα Κάνδια από το Perperuna Ensemble με ζεστούς ήχους και εκρηκτικά γυρίσματα που συνέβαλαν καθοριστικά στην εκφραστική ολοκλήρωση των τραγουδιών.

Διάσπαρτα στο πρόγραμμα τα κομμάτια από την νέα δουλειά τους, περνούσαν το νήμα περίτεχνα μέσα απο τα παλιότερα, και κεντούσαν το καινούργιο σκηνικό που ανανέωνε τη γνωριμία μας με τους καλλιτέχνες.

Τραγούδια που έχουν ήδη ξεχωρίσει για την αβρή απόδοση συναισθημάτων και στιγμών καθημερινότητας  όπως τα Πρωινά κι απογεύματα, Εγώ θα σε περιμένω, Αχ που πας, αλλα και το εμβληματικό Έλα να σου πω της Κατερίνας Γώγου.

Μας άρεσαν πολύ και τα αφιερώσαμε νοερά και μη στους δικούς μας και τους εαυτούς μας, σε όλους όσοι έρχομαστε, μένουμε,  φεύγουμε και επιστρέφουμε  μέχρι κάποτε να ξαναβρεθούμε “κάτω από τα φώτα της πόλης, κατω κι απ’ τους ανθρώπους της”.