Μια κρύα νύχτα του χειμώνα στο Λονδίνο, η Νατάσσα Μποφίλιου κατέφθασε ως άλλη θεά Δήμητρα για τελευταία φορά με την Εποχή του Θερισμού, με σκοπό να θερίσει τους κατάσπαρτους αγρούς στις καρδιές των θαυμαστών της που για χάρη τους καλλιεργεί χρόνια.

Ήμασταν όλοι εκεί για να απιθώσουμε τελετουργικά τη συγκομιδή – από μάτια που λαμπύριζαν, από χείλη που υμνούσαν- στη ποδιά της. Εκείνη έσκυψε, άπλωσε τα χέρια, και ταπεινά δέχθηκε τη σοδειά. Μετά από λίγο άρχισε να χαρίζει αδρά, δώρα ακριβά καθόλη τη διάρκεια του μυσταγωγικού εσπερινού της.

Προφήτευσε τον ερχομό των ημερών του Φωτός, κρατώντας αναμμένο το κερί της προσμονής στο μισοφωτισμένο εικονοστάσι της ψυχής μας. Μας υπενθύμισε πως αν πονάει η καρδιά είναι γιατί ψηλώνει και μας ψιθύρισε τον τρόπο να είμαστε ευγνώμονες σε αυτόν τον πόνο. Ανέβηκε από τον Άδη της βιοπάλης να βρίσει με ντομπροσύνη ως Περσεφόνη το ταλαίπωρο πορτοφόλι μας και την γλυκιά πατρίδα που μας σπρώχνει νύχτα στο αεροπλάνο του ξενιτεμού.

Τραγούδησε με ένα στόμα και με μία φωνή με τις επί σκηνή αδελφές της – ενωμένες σαν μια γροθιά στο στομάχι της πατριαρχίας- την κραυγή της Γυναίκας ενάντια στα δεσμά της – στα κάθε δεσμά της.

Κάποια στιγμή κατέβηκε από τη σκηνή και διέσχισε το παλλόμενο πλήθος, που σαν μικρά παιδιά, παραμέρισε παιχνιδιάρικα, όπως τα σπαρτά στο ξαφνικό φύσημα του ανέμου. Τα σώματα λικνίστηκαν ρυθμικά στον παλμό της καρδιάς της που ψήλωνε ολοένα και μας μετρούσε από πάνω, έφτασε στο στερέωμα, έχασε το μέτρημα, και κατέβηκε πάλι για να συνεχίσει το έργο της: να ζει με το αίσθημα, να παθαίνει και να σκορπά αγάπη.

Μοίρασε αγάπη απλόχερα: στον κόσμο που την νιώσαμε σαν μία από εμάς, στους συνεργάτες της που τίμησε με ένα ακόμη εγκώμιο, στην ομάδα των μουσικών και τραγουδιστών της που γενναιόδωρα ευχαρίστησε, στην οικογένεια της που την άκουγε από ψηλά να της αφιερώνει τραγούδια.

Άγγιξε το κοινό της -κυριολεκτικά και μεταφορικά- απαλά σαν να ακουμπούσε ένα γαρύφαλλο στη μαρμάρινη καρδιά των πεσόντων όπου γης. Γιατί η Μποφίλιου δεν τραγουδάει παρά κυρίως για τους κατατρεγμένους αυτού του κόσμου, όσους έχουν πέσει και ζητούν ένα χέρι να ξανασηκωθούν, για τους έκπτωτους αγγέλους, τους αδύναμους, τους άρριζους, τους ταπεινούς και καταφρονεμένους. Όλους εμάς, τα αδέρφια της.

Μετά τον θρίαμβο, ένας τέτοιος διθύραμβος είναι μόνο δίκαιος και δεν θα μπορούσε παρά να έχει έναν επίλογο μόνο. Αυτόν που η ίδια η ερμηνεύτρια επέλεξε συνειδητά για να επισφραγίσει το τέλος της Εποχής του Θερισμού. Μένοντας πιστή στις ιδέες που υπηρετεί μέσα από τα τραγούδια της και από τη στάση ζωής της. Αμ’έπος αμ’έργον.

Αυτή η καθαρή ματιά που συνεχώς κοιτούσαμε να φλέγεται από πάθος, με καύσιμο τις αναπνοές, τα λόγια και τις μουσικές μας, σκοπό είχε να φωτίσει, να ζεστάνει και να μας υπενθυμίσει πως πάνω απ’ όλα, είναι και πρέπει να παραμένει ο Άνθρωπος.

Λευτεριά στην Παλαιστίνη Αδέρφια!

Αμήν Νατάσσα μας Μποφίλιου.

View Post

Picture thanks to Elbo